Nie ma nic...

Każdy z nas przeżył swój mały koniec świata

Dla niektórych była to zagubiona lalka podczas nocnej zabawy w deszczu

Dla niektórych strata bliskiej osoby, 

która już nigdy nie powróci.

Każdy z nas odczuwa to inaczej

Ale to nie oznacza że boli mniej

Bo to boli jak cholera, a boli jeszcze

bardziej gdy na czymś Ci zależny a nie możesz tego pod żadnym pozorem osiągnąć

Wtedy zastanawiamy się : po co żyjesz? dla kogo żyjesz?

czy jesteś coś wart? I wtedy ogrania Cię wielka pustak i smutek.

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło

jak gdyby grzebano Cię w ziemię

Zanurzasz się w wodzie, która ma kolor rozkopanej gleby

Każdy Twój oddech dusi Cię

Nie ma niczego, czego można się przytrzymać, niczego

w co można by się wpić pazurami.

Nie ma wyjścia trzeba odpuścić..

Odpuścić. Poczuć wokół siebie ciężar, poczuć kurczenie się płuc

powoli narastające ciśnienie.

Pozwolić sobie na to by opaść głębiej...

Nie ma nic, tylko dno...

Nie ma nic tylko dno metalu, echo dawnego życia

i dni, które zalewają się w ciemność...