Zbyt wiele mostów dopala się na mojej ścieżce wstecz, zbyt wiele papierowych statków z marzeniami, zatonęło. Zbyt wiele ludzkich serc ucierpiało, abyś teraz mnie przepraszał. Straciłam to na co po prostu nie zasłużyłam, straciłam to, co odebrano mi całkiem słusznie. Nie mam już nawet głupich zdjęć w tandetnych ramkach, nie mam nawet wspomnień. Jedyne czego mi nie zabrano to wyrzuty sumienia i cholerne poczucie winy, duszące mnie w każdą ciemną noc. Nie szukając wytłumaczeń, nie błagając o odpowiedź, nie walcząc, pozwól mi. Pozwól odejść i nie niszczyć również twojego życia, tym, kim potrafię się stać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz